ευανάληπτος

εὐανάληπτος, -ον (ΑΜ)

μσν.

αυτός που λαμβάνει, δέχεται κάτι εύκολα, αυτός που είναι ικανός για κάτι, ο επιδεκτικός

αρχ.

1. αυτός τον οποίο μπορεί κάποιος να ανασύρει εύκολα

2. ιατρ. α) αυτός που επανορθώνεται εύκολα

β) (για μέλος τού σώματος που έχει υποστεί κάταγμα) αυτός που αποκαθίσταται εύκολα.

επίρρ...

εὐαναλήπτως

κατά τρόπο ευανάληπτο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ευ + -ανα-ληπτος (< ανα-λαμβάνω), πρβλ. δυσ-ανά-ληπτος].